The End;

Zondag 4 augustus 2024

Welkom, allerliefste vriendjes en familie, bij de laatste Warafiki-geschreven blogpost!

Zaterdag begon al vroeg, met vlug ontbijt en een busje dat, voor de eerste keer in onze reis, te vroeg was. We volgden allemaal samen de eerste, ondertussen wel gekende, ochtendrituelen; opstaan, aankleden, ontbijt en go. Bij deze ochtend kwam nu ook: laatste dingen in de koffer steken en inladen, afscheid nemen en misschien wat melancholische lachjes en een traantje . Een hele bende "Maendeleo Boys" zat en stond klaar om ons uit te zwaaien en een laatste "goodbye" te zeggen, wetende dat terugkeer niet vlug zal kunnen zijn.

Een paar tragische liefdesverhalen bloeide tot hun einde met een armbandje of een brief, en voor de rest een heleboel vriendschap met een dikke knuffel of een high five, en dan stapten we allemaal de bus op. De zonsopgang zwaaide ons mee uit over de berg wanneer we de weg op reden en het Meandeleo Centrum, en daarmee Kigoma voor de laatste keer achter ons laten.

We reden bekende straten door, die we bewandelden naar de kerk, of naar de school, en sloegen straten niet in die we anders wel zouden nemen. Af en toe herinnerden we ons een verhaaltje op plekken die we langs de weg zagen, zoals de plaats waar we Christina zijn voorbijgereden, en het tankstation waar we, een paar kilometer verder, op haar moesten wachten. Het busje werd al snel stil, gevuld met verhaaltjes en vermoeide gezichtjes. Na een vlotte rit gevuld met slapende hoofdjes van twee uurtjes, nam het tempo snel af. Om de zoveel kilometers- kregen we telkens opnieuw een bezoekje van de politie die zeer geïnteresseerd waren in de paspoorten van de groep muzungu. Nadat ons paspoort meerdere keren grondig was bekeken, wisten we welemaal hoe we vlot door de grenscontroles in Tanzania konden glijden. Iedereen was opgelucht toen we snel terug met het busje de weg op konden, tot als we de grenscontrole in Burundi, waar we tot toen geen weet van hadden, tegenkwamen. We werden allemaal het busje uitgeleid, naar een medische controle, waar we opnieuw, mooi uitgespreid, op onze houten stoeltjes moesten wachten. Na een (geestimeerd) uur en 40 minuten moesten we nog naar ons busje wandelen, en konden we terug de weg op.

Het woord wachten heeft zich, ook nu opnieuw, zeker geworteld in deze reis.

Iedereen was nu gerust in een snelle rit richting ons vertrouwd hotelletje in Bujumbura, tot de weg stopte en ook de politie in Burundi op de paspoort-check trend sprongen. Over de hobbelende weg, vlogen we van politie controle, naar geïmproviseerde, zelfstandige, tolwegen. Langs het meer wiegde we mee met de golven van de bergen, waar we eindelijk een tijdje rustig door konden rijden, tot als we file tegenkwamen, vergezeld met een groep mensen die allemaal samen het meer in staarden. In het busje gokte we over een persoon of simpelweg stenen die in het water zijn getuimeld, maar uiteindelijk zijn we het niet te weten gekomen. Na weer een hele tijd wachten, moesten we ook nog helemaal achteruit rijden om de auto's in tegengestelde richting voorbij te laten, om dan onze reis voort te zetten. Na een zestal uren en een heel aantal controles werd ons verteld dat we nog twee uurtjes moesten rijden, die met zeker een dik uur uitgelopen zijn.

Na een rit van 9 uur kwamen we uitgeput in het hotel aan, blij dat dit deel van de reis eindelijk voorbij was. Luc en Jonelle kwamen nog af met een evaluatie, waar we een beetje te moe voor waren maar, die wel uiteindelijk heel leuk was. Na twee uurtjes en een half stond ons busje klaar om ons mee te nemen naar de pizzeria, waar we allemaal de lange rit voor getrotseerd hebben.

De weg door de stad in ons busje was een beetje een roulette van tijd, niet wetend of we 5 of 20 minuten moesten rijden. Gelukkig kwamen we na een perfecte manifestatie van Sterre, aan in een gezellig openlucht-restaurant met live muziek, waar we allemaal samen de avond gezellig en goed gevuld afsloten, klaar voor de nacht en de lange reis die de volgende dag op het schema stond.

Zondag brak aan om 8u, nadat het licht van de nieuwe dag ons al had gewekt. Toen alle koffers verzameld waren sprongen we opnieuw in het busje om uitgebreid te ontbijten in een prachtig modern restaurant. We kregen allemaal fruit, een belegd broodje en een vers drankje, wat we allemaal mochten kiezen op de kaart wat ons zeker klaar maakte voor de lange rit. Uiteindelijk deden we nog een laatste evaluatie en opdacht en sprongen we ook voor het laatst in het busje waarna we de hectische luchthaven toch wel vlot trotseerden. We moesten een paar uurtjes wachten maar dat maakte ons zeker klaar voor de wacht in Ethiopië. Op het vliegtuig kregen we nog een warme maaltijd die (jammer genoeg) ook uit rijst en bonen bestond.

Nu zijn we klaar om in een rechte lijn naar Brussel te vliegen.

Tot morgenvroeg!

Veel liefs,

Thor