dag 8 - 28 juli - in de helft?
Joe de mannen!
Vandaag stond onze wekker weer lekker vroeg om 6u45. Maar 'gelukkig' wist de kerk ons nog vroeger wakker te maken. We aten weer the usual stuff, gele (iets te oude) boterhammen met choco. Het witte brood was enkel een gelukje van gisteren. Jonelle zat met serieuze wallen, net zoals iedereen, aan tafel en voelde dan toch even de nood om te vermelden dat ze géén nachtraaf is en géén vroege vogel, maar wel gewoon een chronisch vermoeide duif. Hoe inspirerend!
Broeder Venance en de jongens van het Maendeleo stonden ons al op te wachten om te vertrekken naar de ochtendmis (deze was nota bene om 8u30). De taalbarrière met de jongens kan soms wel moeilijk zijn, zeker op een vroege ochtend als deze. De kerk was kleurrijker dan in België en binnenin hing er maar één schilderij. Wat ons weer enorm opviel is dat Jozef, Maria en de mensen op het schilderij allemaal afgebeeld werden als blanken. De mis was volledig in het Swahili te doen, dus voor ons op sommige momenten enorm saai. Als je denkt dat de mis op school saai is, dan heb je dit duidelijk nog niet meegemaakt. Daarom volgden we de mis gewapend met een zonnenbril op ons hoofd (om zogezegd te vermijden dat ze opmerken dat we in slaap vallen). De meesten onder ons hadden ze niet nodig en wisten de verveling te doorstaan. We kunnen dan ook Luna, Diete en Myrthe bedanken om voor wat entertainment te zorgen door stilaan in te dommelen, met als gevolg dat ze steeds te laat waren om recht te staan tijdens het bidden. Gelukkig was er dan Daniël (één van de 'Maendeleo boys') om eens goed te porren en door de zonnenbril te zien dat we duidelijk wat slaap aan het inhalen waren. En Luna en Diete zich maar afvragen hoe dat toch komt dat het toch opviel dat ze sliepen? Iedereen was mooi opgekleed, op z'n zondags, later werd ook duidelijk waarom. Want er werden tegen het einde (we dachten dat het het einde was) een tiental kindjes gedoopt.
Op de terugweg naar het Maendeleo passeerden we het station van Kigoma. Het voelde een beetje zoals thuis, aangezien het station van Kamp City (Leopoldsburg voor de rest van Vlaanderen) er even 'mooi' uitziet als hier in Kigoma. We werden opgewacht in de living door Joshua, Sandra, Zuri en Vito. Bekende gezichten waar we ook al mee gebabbeld hebben op het laatste voorbereidingsweekend. Het was fijn om te zien hoe zij Tanzania beleefd hebben de afgelopen weken en om te horen hoe Joshua zijn eigen tijd was hier in het Maendeleo. Boodschap van Vito the legend: doe je best op school! Thanks Zuri om elke dag de blog te lezen #truefan.
Na het eten vertrokken we richting het scoutskamp. We kregen een speedcursus bakstenen maken en werden in groepjes gedeeld. TEAM SIMBA ON TOP! De competitie was begonnen, niets anders deed er nog toe. We sprongen in de put met klei, maakten onze handen vuil en begonnen aan het vuile, maar heel fijne, werk van bakstenen maken. Dit allemaal met vuile kleren als gevolg #sorrymama #wiljemijnklerenwassenalswethuiszijn? #Barbarajeschoenenzijnheelvuil. Onterecht is team Simba verloren, ondanks dat we de volle 120 stenen hebben gemaakt en Luna er bijna ook uitzag als een baksteen. Boehoe aan de andere teams die valsspeelden. Zelfs Moshi, Living en Jonelle hebben hun team verlaten voor ons #populargirls&Thor. De scouts had middageten gemaakt (om half drie?) en deelden de overschot uit aan de kindjes die daar wonen. De kindjes sprongen op de bordjes en waren heel blij met het eten dat ze kregen. Dat kwam toch weer eventjes binnen.
Another episode of: "wat er gebeurde nadat de blog gisteren al geschreven was"
Er heersde een bedreiging over ons: andere spoken? (bijnaam: blanken) Het voelde op een manier niet al te vertrouwd, aangezien we deze week nog geen andere Europeanen hebben gezien. Het was een gezin uit Limburg dat onder andere de school naast het Maendeleo (Kigoma Training Center) ondersteunt. Wij hebben op de bungalow laten zien dat we echte feestbeesten waren, maar misschien was dat voor ons de adrenaline van frisdrank op twee eenvolgende dagen.
Gedichtje van de dag:
Mag ik je even danken,
om hier elke dag te zijn,
om te lachen en te huilen,
mee te leven met mijn pijn.
Voor de duizend lieve woorden,
knuffels, hartjes bij de vleet,
je houdt het niet voor mogelijk,
hoeveel deugd het mij al deed.
Zonder jou ben ik hier niet,
wellicht nog kleiner dan ik ben,
oprecht bedankt om hier te zijn,
zo dankbaar dat ik je ken.
grtjs Lunita & Aurora (Lore, want Aurora lijkt duidelijk op Lore?)
We wensen iedereen een chronische duif momentje!
Ps. Maandag en dinsdag zijn we in Marumba. Daar is wellicht geen wifi te bespeuren, dus waarschijnlijk geen blog maandagavond. Dinsdag proberen we terug op post te zijn.
Comments